bir hayat olarak mevsimler

karlar üstünde ak sakallı bir adam yürür siyah paltosuyla

aklı bir karış havada belki yeni hayatlarımızı düşünür

karda ayak izleri kalır dönüp bakmaz asla

gökyüzü kararır içimiz gibi

bir bütün oluruz doğa anayla o hep doğurur biz öldürürüz

çiçekler açar yemyeşil bir ormanın ortasında

türlü türlü böcekler sürüngenler hiç görmediğimiz

ne muhteşem şey bu dünya diye düşünür

düşünür tabii tek işi budur insanoğlunun

bir çölün ortasında görünürken bir kuyu

terini siler adam ve mutlu olur bir anlığına

yürür yürür yürür yolu çok uzun

çölleri aştığında sonbaharı getirir yeni bir ormana

dökülür bütün hissettikleri yaprak yaprak

bir nehrin önünde akar gider şimdi özgürce yaşamak

çıkarır paltosunu başlar soyunmaya çırılçıplak

su soğuk hava soğuk titrek titrek

kendini okyanusun ta ortasına iter

bir olmak üzere şimdi dünyayla

kendi bedenini düşüncelerini hislerini armağan ederken

kavuşturur kırık dizini kollarıyla

ve bir anne kucaklarken kendi yarattığını

kulağına gururla sayıklar adını
ne de olsa kucağındaki o yaratık devam ettirecek kutsal soyunu
büyür o bebek göz açıp kapayıncaya kadar
zaman akar her şey değişir çok hızlı

anlamsızlıklar üzerine kurulu hayatlarımız
bir başkasının bedeninde taşıyoruz ruhumuzu
ödünç aldığımız bedeni sahipleniyoruz
ödünç aldığımız hayatları boşa yaşıyoruz

benden gelen benim midir

nehir akıp gidiyor özgürce yaşamak gibi
bağırır insanoğlu ama çok geç olur
mevsimler geçer gider kimse görmez
ölmek için yaşamak sahiden anlamsız
ölmek için yaşıyoruz
başka bir bedende tekrar hayat bulmanın bilincinde yaşamalı insan
bu dünyadan ayrılık yok
saçları ağardığında insan farkına varıyor bir şeylerin
bu son mevsimleri görerek yaşıyor
bedenini teslim etmek için siyahlara bürünüyor
karlarda ayak izleri
dönüp bakmaya gerek bile duymuyor