uğultulu bir sarsıntı yaratır körpe yeryüzünde
gökkuşağına teslim olurken toz bulutları
kırık binaların tatlı karanlığına saklanırız
saatler geçer ses tellerim solgunlaşır
üstümdeki ağırlık iyice çöker incecik bedenime
artık hissedemiyorum hiçbir şeyi ve kaybediyorum
bedenime hakimiyeti
uykunun renkli kollarına bırakıyorum kendimi ve
aydınlanıyor her yer
bulutlara yolculuk yapıyorum ardıma bile bakmadan
birini arıyorum herhalde burada yaşıyordur:
bana anlatılan biri vardı bulutların
tepesinde yaşarmış
görürmüş yerde olan biteni benim haberim
olmadı
kimse kurtarmaya gelmedi beni gökyüzüne
yükselirken çürük ruhum
bir kez daha büyüklere inanmamam gerekirmiş
bunu anladım
bilincime yükselen şifalı bir ışığı hissediyorum göz
kapaklarımın tepesinde
ruhum arınıyor kanatlarımı hissediyorum uçuyorum
gökyüzünün de üstünde
“hoş geldin,” diye fısıldıyor bir şey beynimin ta içine “git,
keşfet ruhunun sonsuz köşelerini”
dediğine anlam veremiyorum
daha çocuğum ben gökkuşağından aşağı kaymak istiyorum
5.05.2020
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder