25 nisan 2021 pazar

geçen oturup eski müziklerimi dinledim. bir şeyler üretemediğim zamanlarda yaparım bunu. ilham bulmama yardımcı oluyor, "bak, kaan, aylar önce bunu yapmışsın, şimdi daha iyisini yaparsın" tarzı bir hırs getiriyor. hiç işe yaramadığı olmamıştı ama şu aralar zihnim resmen durmuş durumda. eskiden her hafta en az iki proje dosyası açan ben, üç haftadır projelere dokunmadım bile. sadece birkaç gün önce bir şeyler yapmayı denedim, ambient müzik. ambient müzik ilham bulmak için birebir neredeyse, hem yapması kolay -yani...- hem de hiç kötü sonuçlar elde edilmiyor gibi hissediyorum. ama bu trick bile beni kurtaramadı. tıkanmış durumdayım. kapana kısılmış hissediyorum. hiçbir şey yapamamak beni inanılmaz üzüyor.

üstelik bu aralar çok güzel, kaliteli müzikler dinliyorum. ve o dinlediklerimi tekrar dinliyorum. ve tekrar dinliyorum. ve tekrar. her seferinde yeni şeyler keşfediyorum, yeni sesler duyuyorum, yeni kapılar açılıyor önümde adeta. çok keyifli, pek harika. ama müziği kısıp kulaklığı çıkarttığımda, kendi tükenmişliğimle baş başa kaldığımda çok üzülüyorum. "ben büyük ihtimalle hayatımın hiçbir döneminde böyle bir şey yapamayacağım," diye düşünüyorum. haksız sayılmam bence. ben bir müzisyen değilim, önüme melodika koysanız çalamam. ben sanatçı dahi değilim, hatta bana karşı sanatçı denmesi beni irite bile ediyor. "sanatçı." sanatçı olmak o kadar ciddi ve olgun bir şey ki, bu sıfatın bana yakışmadığını hissediyorum. yaptığım şeyleri sanat çerçevesinde değerlendiremiyorum. bunda haklı sayılır mıyım, emin değilim. sanki yaşım ve tecrübem dolayısıyla böyle hissediyormuşum gibi. büyüdükçe, zaman geçtikçe, yeni şeyler öğrendikçe daha farklı birine evriliyorum. geçen seneki kaan'a göre o kadar farklı biriyim ki şu an. dedim ya, bazen eski müziklerimi dinliyorum. bana çok uzak geliyor yaptıklarım. o aralar ne düşündüğümü merak ediyorum. eski çektiğim fotoğraflara bakıyorum. 2019 yazı. bana 2 yıl önce resmen müthiş gelen fotoğraflar, şu aralar bir çöpten farksız. evet, "güzel" görünüyor belki ama beni yansıtmıyor. onu çeken ben değilim. eskiden yaptığım şeyler daha "normal", daha "sıradan" şeylerken şu an yaptığım şeyler daha soyut, daha anlamsız. am i being different for the sake of being different? bilmiyorum. sanmıyorum. ama şu an sanat anlayışımın geldiği noktadan memnunum. yine de bunun birkaç yıla tamamen değişecek olduğunu bilmek beni üzüyor.